آیا ترس و اضطراب می تواند باعث لکنت شود؟
لکنت یک مشکل گفتاری پیچیده است که حدود 1 درصد از بزرگسالان را درگیر می کند. افرادی که لکنت زبان دارند ممکن است دچار اضطراب اجتماعی شوند ، از سخنرانی در جمع بترسند یا نگران باشند که لکنت زبان آنها عملکرد آنها را در محیط کار یا مدرسه تضعیف کند.
تحقیقات نشان می دهد که لکنت زبان یک تشخیص سلامت روان نیست و ترس و اضطراب دلایل اصلی لکنت زبان نیستند. با این حال ، اضطراب می تواند لکنت زبان را بدتر کند. این حالت می تواند یک حلقه باطل ایجاد کند که در آن فرد از لکنت زبان می ترسد و باعث می شود لکنت زبان وی بیشتر شود. در برخی موارد ، اضطراب ناشی از لکنت زبان ممکن است روابط و توانایی ارتباطی فرد را مختل کند.
چه چیزی باعث لکنت می شود؟
مشخصه لکنت تکرار برخی اصوات ، هجا یا کلمات است. این بیماری از خفیف تا شدید متغیر است. در برخی افراد ، لکنت آنقدر خفیف است که دیگران ممکن است اصلاً متوجه آن نشوند. برای اقلیتی از مردم که لکنت دارند نیز این مشکل می تواند آنقدر شدید باشد که برقراری ارتباط را برای آنها به شدت دشوار کند.
اکثر افرادی که لکنت دارند در حد وسط قرار می گیرند. گفتار آنها بر روی برخی کلمات مشکل پیدا می کنند و هجاهای خاصی را تکرار می کنند. آنها ممکن است از صحبت کردن مضطرب شوند و دیگران ممکن است متوجه این موضوع شوند که گفتار آنها معمولی نیست. اما آنها قادرند با دیگران صحبت کنند و دیگران نیز می توانند آنچه را که آنها می گویند درک کنند.
انواع لکنت
محققان بر این باور بودند که لکنت زبان یک مشکل روانی است که بر اثر ضربه یا ترس ایجاد می شود. البته تروما نیز ممکن است باعث لکنت زبان شود ، اما این حالت نادر است. در عوض ، متخصصین لکنت زبان را به دو نوع مجزا تقسیم می کنند:
لکنت رشدی
لکنت زبان رشدی رایج ترین نوع لکنت زبان است. در کودکان 2 تا 6 ساله که در حال یادگیری صحبت کردن هستند رایج است ، اما معمولاً به خودی خود از بین می رود. پنج تا 10 درصد از کودکان در مقطعی لکنت زبان دارند و حداقل 75 درصد از آنها لکنتشان با بزرگ شدن آنها از بین می رود. در 25 درصد باقیمانده ، لکنت زبان ممکن است در بزرگسالی همچنان برای آنها مشکل ساز باشد.
معمولاً وقتی کودک مضطرب است لکنت زبان بسیار بدتر می شود. گفتار کودکانی که لکنت زبان دارند ممکن است هنگام صحبت طولانی مدت بهبود یابد. این بدان معناست که چند جمله اول مکالمه ممکن است کند و با وقفه باشد ، اما با آرامش بیشتر کودک ، ممکن است لکنت زبان کمتری داشته باشد.
لکنت رشدی در خانواده ها منتقل می شود. این یک ارتباط ژنتیکی را نشان می دهد و محققان چند ژن مرتبط با لکنت را شناسایی کرده اند. با این حال ، علل و عوامل محرک لکنت هنوز به طور کامل شناخته نشده اند.
لکنت عصبی
لکنت عصبی بسیار کمتر از لکنت رشدی است. این حالت به دلیل مشکل مغزی ناشی از آسیب ، مشکل رشد یا بیماری اتفاق می افتد. به عنوان مثال ، برخی از افراد پس از سکته مغزی یا ضربه مغزی (TBI) دچار لکنت می شوند.
اگرچه اضطراب ممکن است لکنت عصبی را بدتر کند ، اما اضطراب بیشتر با لکنت رشدی ارتباط دارد.
ارتباط بین اضطراب و لکنت
برای بسیاری از مردم ، ارتباط کلامی یک راه مهم برای برقراری ارتباط با دیگران است. لکنت زبان این ارتباط را دشوارتر می کند. این ممکن است باعث ایجاد اضطراب شود ، به ویژه در روابط اجتماعی. یک مطالعه در سال 2009 نشان داد که لکنت احتمال تشخیص اضطراب را شش تا هفت برابر و احتمال تشخیص اضطراب اجتماعی را 16 تا 34 برابر افزایش می دهد. مطالعه دیگری در سال 2009 نشان داد که 50 درصد از بزرگسالانی که لکنت زبان دارند دچار اضطراب اجتماعی هستند.
لکنت ممکن است نحوه ارتباط افراد با فرد دچار لکنت زبان را تغییر دهد. کودکانی که لکنت زبان دارند گاهی با تحقیر و انزوا روبرو می شوند. بزرگسالان ممکن است برای شنیده شدن کامل در محل کار یا در شرایط تحت فشار مانند صحبت علنی در یک کنفرانس دانشگاهی دچار مشکل شوند. تجربیات منفی با دیگران می تواند اضطراب فرد را در مورد لکنت زبان تقویت کند و این اضطراب ممکن است لکنت زبان را بدتر کند.
فردی که لکنت دارد ممکن است باورهای غلطی نیز در مورد لکنت داشته باشد ، مانند این که لکنت زبان لزوماً به این معنی است که دیگران آنها را جدی نمی گیرند یا به آنها گوش نمی دهند. این ترس ممکن است بر تصمیمات مهم زندگی مانند مکان رفتن به مدرسه و محل پیدا کردن شغل تأثیر بگذارد. به عنوان مثال ، یک پژوهشگر با استعداد ممکن است به دلیل ترس از سخنرانی در جمع حاضر نشود، در کنفرانسی سخنرانی نکند یا مقام استادی را نپذیرد.
مقابله با اضطراب مربوط به لکنت
افرادی که اضطراب مربوط به لکنت زبان را تجربه می کنند ، ممکن است با تعدادی از استراتژی ها تسکین پیدا کنند. از جمله:
تمرینات آرامش بخش. مدیتیشن ، تنفس عمیق و صحبت مثبت با خود ممکن است کمک کند.
گروه های حمایتی. گذراندن وقت با سایر افرادی لکنت دارند که از طریق یک گروه حمایتی می تواند باعث شود که فرد دچار لکنت کمتر احساس انزوا داشته باشد و اضطراب او کاهش پیدا کند.
تمرین مهارتهای اجتماعی. برخی از افرادی که لکنت دارند به دلیل اضطراب خود عمداً از موقعیت های اجتماعی اجتناب می کنند. این می تواند مهارت های اجتماعی آنها را تضعیف کرده و باعث شود در موقعیت های اجتماعی احساس اضطراب بیشتری داشته باشند. یافتن فرصت هایی برای تمرین برقراری ارتباط می تواند کمک کننده باشد.
آموزش در مورد لکنت. درک اینکه لکنت چیست ممکن است به برخی از افراد کمک کند احساس بهتری نسبت به لکنت خود داشته باشند.
والدین چگونه می توانند به اضطراب مربوط به لکنت کمک کنند
بیشتر افرادی که لکنت دارند کودک هستند. والدین و سایر اعضای خانواده می توانند کمک های زیادی انجام دهند. موارد زیر را امتحان کنید:
محیطی آرام در حین گفتار و ارتباط ایجاد کنید. روی حرف فرزند خود صحبت نکنید ، صحبت های او را اصلاح نکنید یا از او نخواهید که سریعتر صحبت کند.
در حین صحبت کردن کودک خود به او توجه کنید. کودکانی که لکنت زبان دارند ممکن است نگران باشند فردی که با او صحبت می کنند ، ناراحت یا خسته شود. به فرزند خود زمان بدهید.
لکنت کودک خود را اصلاح نکنید و کلمه ای را که به نظر می رسد به دنبالش است به او نگویید.
کودک خود را تشویق کنید در مورد احساسات خود در مورد لکنت صحبت کند. به او اطمینان دهید که لکنت رایج است و از اضطرابی که احساس می کند حمایت کنید.
خانواده درمانی را در نظر بگیرید. مشاوره در محیط خانواده می تواند به لکنت کمک کند. درمانگر مناسب می تواند به هر یک از اعضای خانواده راهکارهای خاصی را برای حمایت از کودک دچار لکنت ارائه دهد.
درمان چگونه می تواند به اضطراب ناشی از لکنا کمک کند.
لکنت قابل درمان است. بسیاری از مردم پس از کمک گرفتن از آسیب شناس گفتار ، پیشرفت چشمگیری در گفتار خود مشاهده می کنند. درمانگر می تواند به اضطراب و سایر مسائل مرتبط با لکنت زبان کمک کند و به افرادی که لکنت زبان دارند اجازه می دهد تا بر مشکلات گفتاری خود غلبه کنند.
گفتاردرمانگر مریم عبدالهی