دوره زمانی درمان لکنت در گفتاردرمانی

مهارتهای بالینی 

باخود مهربان باشیم 😊
وقتی به مقالات لکنت با برنامه های گوناگون گفتاردرمانی، روانشناسی، دارودرمانی و ... نگاه می کنیم، می بینیم حتی یک مقاله وجود ندارد که در آن نشان داده شده باشد که تمام شرکت کنندگان نتیجه قطعی و بسیار مثبت گرفته باشند. 
دیر یا زود، هر درمانگری با مراجعی رو به رو خواهد شد که محکم و مقاوم به درمان است. این قضیه اصلا به اینکه در درمان چه می کنیم، چه توصیه های مفیدی از همکاران دریافت می کنیم و چه قدر در درمان خلاق و انعطاف پذیر هستیم مربوط نمی شود. 
وقتی این اتفاق می افتد، پذیرش آن برای ما دشوار است. احتمالا با انواع وراجی های ذهن آمیخته می شویم. مخصوصا با داستانهای " درمانگر بی کفایتی هستم" ، "درمانگر بی خودی هستم" ، " به اندازه کافی زیرک و باهوش نیستم".
در این زمانها باید "شفقت" را با خود تمرین کنیم. از همه ی آن خودقضاوتی های منفی رها شویم، فضایی برای هیجانات دردناک خود ایجاد کنیم و نسبت به خودمان مراقب و حمایت کننده باشیم.
(با وام گیری از نوشته راس هریس در مورد درمان اکت)

در تعدادی از متون درمان لکنت به "قانون یک سوم"  اشاره شده است:
1/3 از مراجعان دارای لکنت به سطح رضایت بخشی از روانی گفتار و حفظ آن می رسند.
1/3 از مراجعان به سطح روانی مطلوبی در دوره درمان می رسند ولی بعد از درمان دچار بازگشت می شوند.
1/3 از مراجعان قادر به تکمیل درمان و یا ادامه آن نمی باشند. (مارتین)

عاطفه موذنی، کارشناس ارشد گفتاردرمانی
کلینیک قصردشت شیراز
درمان تخصصی لکنت با رویکردهای مدرن درمانی در شیراز

زهرا اسمعیلی گفتاردرمانگر شیراز