تفاوت تورت و اختلال نقص توجه و بیش فعالی
سندرم تورت و اختلال نقص توجه و بیش فعالی دو مشکل جداگانه هستند، اما در چند مورد مشترک هستند. آنها اغلب در یک سن شروع می شوند و در برخی موارد کودکان می توانند هر دو بیماری را داشته باشند.
اما برخی تفاوت های کلیدی بین آنها وجود دارد. مهم است که برای فرزند خود تشخیص صحیحی را دریافت کنید.
چه شباهت هایی با هم دارند؟
علامت اصلی سندرم تورت حرکات یا صداهای تکراری است که به آنها تیک می گویند و فرد نمی تواند آنها را کنترل کند. آنها می توانند ساده باشند ، مانند پلک زدن مداوم چشم ، بو کشیدن ، خر خر کردن یا سرفه. همچنین می توانند پیچیده باشند ، مانند بالا انداختن شانه ، حالات صورت ، حرکت سر یا تکرار کلمات یا عبارات. تیک ها معمولاً در روز چندین بار اتفاق می افتند.
گاهی اوقات ، کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است علائمی داشته باشند که بسیار شبیه به تیک است. اگر به سرشان بزند ممکن است بی قرار شوند ، به خود بپیچند یا صداهای تصادفی ایجاد کنند. گاهی کودکانی که از نوعی داروهای بیش فعالی به نام محرک ها استفاده می کنند نیز ممکن است دچار تیک شوند. داروها باعث ایجاد تیک ها نمی شوند ، اما ممکن است آنها را آشکار سازند و اغلب خود به خود از بین می روند.
علائم هر دو بیماری تقریباً در یک سن ظاهر می شوند. علائم بیش فعالی در سنین 3 تا 6 سالگی ظاهر می شود. اکثر بچه ها در دوران ابتدایی تشخیص داده می شوند. سندرم تورت به طور متوسط در حدود 7 سالگی شروع می شود.
برخی از کودکان هر دو مشکل را دارند. بیش از 60 درصد مبتلایان به سندرم تورت دارای بیش فعالی نیز هستند. آنها همچنین ممکن است دارای مشکلات مرتبط مانند اختلال وسواس اجباری (OCD) ، اختلالات یادگیری و افسردگی نیز باشند.
محققان دریافته اند که ممکن است بین سندرم تورت و اختلالاتی مانند بیش فعالی و وسواس اجباری ارتباط ژنتیکی وجود داشته باشد. آنها دارای زیست شناسی مشابه هستند که باعث می شود با احتمال بیشتری با هم اتفاق بیفتند.
تفاوت های آنها چگونه است
تیک های سندرم تورت با حرکات یا صداهایی که کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است ایجاد کنند متفاوت هستند. آنها اغلب صداها و حرکات صورت و شانه تکراری و سریع دارند که هر بار به یک شکل اتفاق می افتد.
کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب هیچ حرکت شبیه به تیکی ندارند. در عوض ، آنها در تمرکز یا جمع کردن حواسشان مشکل دارند. ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود یا در نظم مشکل داشته باشند.
کودکان مبتلا به سندرم تورت اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی از دست تیک های خود راحت می شوند – به این صورت که کمتر اتفاق می افتند و گاهی اوقات به طور کلی از بین می روند. در حالی که علائم ADHD اغلب تا بزرگسالی ادامه می یابد.
همچنین سندرم تورت نادر است. مرکز کنترل بیماری ها بررسی کرده است که حدود 138000 کودک در ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستد، در حالی که تا به حال حدود 6.4 میلیون کودک مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند.
محققان معتقدند ژنتیک با هر دو بیماری ارتباط زیادی دارد. اما سایر علل احتمالی بیش فعالی می تواند شامل آسیب مغزی ، وزن کم هنگام تولد ، سیگار کشیدن و یا نوشیدن الکل در دوران بارداری باشد.
تشخیص و درمان
پزشک شما می تواند بگوید آیا علائم فرزند شما مربوط به بیش فعالی ، سندرم تورت ، هر دو یا چیز دیگری است. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص این دو بیماری وجود ندارد. پزشک در مورد علائم و زمان شروع آنها سوال می کند و ممکن است آزمایش خون و معاینه پزشکی انجام دهند تا ببینند آیا چیز دیگری می تواند باعث این مشکل شده باشد.
درمان کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب شامل ترکیبی از دارو و رفتار درمانی است. داروهای محرک بیشترین داروهایی هستند که برای این بیماری تجویز می شوند ، اما داروهای دیگر مانند اتموکستین ، گوانفاسین ، کلونیدین و داروهای ضد افسردگی نیز می توانند کمک کننده باشند.
در رفتار درمانی بیش فعالی ، بچه ها رفتارهای مثبت را می آموزند یا توسعه می دهند که آنها را با رفتارهایی که باعث ایجاد مشکل می شوند جایگزین می کنند.
اگر فرزند شما مبتلا به سندرم تورت است ، احتمالاً پزشک توصیه می کند که برای کمک به تیک های او از دارو استفاده کنید. این دارو ها ممکن است شامل برخی از انواع داروهای بیش فعالی ، داروهای ضد تشنج ، داروهای ضد افسردگی ، داروهای ضد روان پریشی که دوپامین شیمیایی مغز را مسدود می کنند و تزریق بوتاکس باشند. داروها تیک ها را به طور کامل از بین نمی برند ، اما می توانند به کنترل آنها کمک کنند.
کودکان مبتلا به سندرم تورت می توانند رفتار درمانی نیز را امتحان کنند. یک روش که تغییر عادت نامیده می شود ، به آنها کمک می کند یاد بگیرند که چه موقع تیک در شرف رخ دادن است و سپس رفتار جدیدی را یاد بگیرند که به جای آن انجام دهند. این روش شبیه به مداخله رفتاری جامع تیک (CBIT) است ، که بچه ها را آموزش می دهند تا وقتی احساس ضرورت برای تیک می کنند ، رفتار دیگری را جایگزین کنند و فعالیت های روزانه خود را برای کاهش تیک تغییر دهند.
اگر فرزند شما هم بیش فعالی و هم سندرم تورت دارد ، پزشک او ممکن است ابتدا بیش فعالی را درمان کند. این کار می تواند استرس او را کاهش داده و توجه را بهبود بخشد ، که گاهی اوقات می تواند توانایی کودک را در کنترل تیک های خود تقویت کند.
گفتاردرمانگر مریم عبدالهی