از شرکت کنندگان (کاردرمانگران) که با کودکان 12 ساله و سنین پایینتر کار می کنند خواسته شد تا بیان کنند که بازی در کار روزانه برایشان چه معنی دارد. سه پاسخ اصلی در میان پاسخ های پاسخ دهندگان نمایان بود:
بازی به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف
بازی به عنوان شغل اصلی کودک
بازی به عنوان پاداش
بازی به عنوان ابزاری برای رسیدن به هدف شامل مواردی نظیر موارد زیر بود:
"من در کارهای روزمره خود با کودکان از بازی به عنوان ابزار اصلی درمان ، ایجاد روابط بین فردی با کودکان ، و رشد و دستیابی به اهداف درمانی هدفمند استفاده میکنم".
"من از بازی به عنوان ابزاری برای برقراری تماس (رابطه درمانی) با کودکان استفاده میکنم.
"من بازی را به عنوان شغل بسیار مهمی برای کودکانی که با آنها کار می کنم در نظر میگیرم.
"من در کار های روزانه ام ، بازی را بعنوان راهی در نظر میگیرم که میتوانم ازطریق آن با کودکان تعامل داشته باشم.. بازی به عنوان شغل اصلی کودک شامل اظهارنظرهایی از قبیل: "بازی بخش مهمی از زندگی روزمره کودکان است بود. بازی چیزی است که باعث میشود آنها شروع به کاوش جهان کنند و سعی کنند چیزهای جدیدی را کشف نمایند. "
"شرکت در فعالیت های تفریحی"
"فعالیت انتخاب شده برای لذت بردن".
بازی در برخی از پاسخها به عنوان یک پاداش شناخته شده بود، به عبارت دیگر ، بازی به عنوان راهی به منظور ایجاد انگیزه در کودکان و شرکت در معالجه درمانی شناخته شده بود: "در حقیقت بازی راهی برای تعامل و آموزش کودکان است" چراکه "همه مداخلات از طریق بازی تسهیل می شوند.
علاوه بر این ، از شرکت کنندگان در مورد استفاده فعلی از بازی در کاردرمانی سوال شد. اکثر پاسخ دهندگان گزارش دادند که از بازی به عنوان ابزاری برای رسیدن به هدف استفاده می کنند (61.5 درصد ، تعداد = 40) ، (20 درصد ، 13 نفر) یا از ان به عنوان پاداش استفاده مینمایند(10/8 درصد ، 7 نفر) . کمترین میزان استفاده از بازی برای رسیدن به یک هدف بود (7/7 درصد ، 5 نفر).
موانع درک شده در ارائه خدمات کاردرمانی
اطلاعات مربوط به اظهارات شرکت کنندگان در مورد موانع درک شده در کاردرمانی و یا درمان توسط بازی نیز مورد بررسی قرار گرفت. اکثر پاسخ دهندگان موانع قابل توجهی را ذکر کردند از جمله: بار کاری بیش از حد (لیست انتظار ، پرونده های کاری). کمبود منابع (ابزارهای ارزیابی استاندارد ؛ فرصتهای آموزشی ؛ زمان ؛ مکان ، تجهیزات). گاهی اوقات بازی در بین والدین و معلمان به عنوان "اتلاف وقت" درک می شود ، مگر اینکه بازی برای کسب مهارت به کار گرفته شود.
جایگاه بازی در زمینه خدمات کاردرمانی
این مطالعه برای اولین بار به بررسی جایگاه بازی در زمینه خدمات کاردرمانی ایرلندی می پردازد. یافته های کلی نشان می دهد که اکثر پاسخ دهندگان هیچ دوره کاردرمانی را برای گنجاندن بازی در درمان نگذرانده اند و کمتر کسی از ارزیابیهای استاندارد بازی استفاده می کند ، بازی در درجه اول به عنوان ابزاری برای رسیدن به هدف مورد استفاده قرار می گیرد و درمانگران موانع قابل توجهی را که بر توانایی آنها در ارزیابی بازی تأثیر می گذارد ، درک می کنند.
نتایج نشان می دهد که درمانگران بازی را به عنوان شغل اصلی در دوران کودکی ، و به عنوان ابزاری برای درگیر کردن کودک در درمان و به عنوان یک پاداش ارزشمند در نظر می گیرند. این نتایج شبیه به داده های به دست امده از مطالعات ایالات متحده و سوئد و سوئیس است.
هنگامی که بازی مورد ارزیابی قرار گرفت ، شواهدی به دست امد که نشان میداد طیف گسترده ای از محققان از ان استفاده میکنند، هرچند یک چشم انداز شغل محور نیز به تازگی ظهور نموده است .
بنابراین ، دیدگاه غالب در مورد جایگاه بازی در کاردرمانی ، این است که این روش روش اصلی کار با کودکان است.با این حال ، یافته ها حاکی از تفاوت بین در نظر گرفتن بازی به عنوان یک شغل و جایگاه بازی در کاردرمانی است. درمانگران گزارش دادند که آنها بازی را به عنوان شغل ارزش گذاری میکنند. با این حال ، اکثر اوقات ، درمانگران بازی را به عنوان هدف یا به عنوان نتیجه مداخلات خود در نظر نمی گرفتند.
در عوض ، بازی معمولا به عنوان ابزاری برای کسب نتایج جایگزین (مثلاً پیشرفت در مهارت حرکتی) یا به عنوان پاداش به کار گرفته میشد. با تجزیه و تحلیل بیشتر ، مشخص شد پاسخ دهندگان از این معضل آگاه بودند ، زیرا اکثریت انها اعلام کردند که در صورت داشتن حق انتخاب ، تمایل بیشتری برای تمرکز بیشتر بر روی بازی داشتند.
موانع انجام این کار به طور قابل توجهی با فشار زمانی و لیست والدین موجود در صف انتظار و عدم درک بازی توسط والدین گره خورده بود. بازی از نظر والدین و معلمان بعنوان اتلاف وقت تلقی می شود ، مگر اینکه برای کسب مهارت و یا انجام کاری باشد. بنابراین اگرچه پاسخ دهندگان این مطالعه می دانستند که متخصصین کاردرمانی نقش مهمی را در ارزیابی بازی برعهده دارند ، لکن این امر به دلیل فرهنگ محیط کار ، عدم دانش حرفه ای ، مهارت و عدم دسترسی به منابع بازی ، به تمرین بازی محور تبدیل نشد.